Waela waelin yathrin - Forum klanu Oblivion w L2 na serwerze AL

Waela waelin yathrin
Idź do strony 1, 2 Następny

Forum Forum klanu Oblivion w L2 na serwerze AL Strona Główna » Off topic » Waela waelin yathrin

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Getsuei Myou

Dołączył: 12 Mar 2006
Posty: 111
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

Wysłany: Pią 14:25, 21 Lip 2006 Temat postu: Waela waelin yathrin

Na początku byłam kapłanką ze złymi wspomnieniami i smutną przeszłością. Poznałam potem pewnego mrocznego maga, którego chciałam obdarzyć uczuciami, zaprosił mnie do klanu, który rozpadł się, a potem on sam zniknął... Przez wiele lat błądziłam po świecie, aż spotkałam pewną kowalkę, z którą kilka razy byłam na polowaniu. Poznała mnie z innymi osobami swojego klanu, ja chętnie jej pomagałam za to ona bardzo chętnie dawała mi pomoc. Później zadała mi pytanie... teraz wiem, że to było najważniejsze pytanie w tym świecie... odpowiedziałam "tak" i za chwilkę mogłam zobaczyć znaczek Oblivion obok swojego imienia. Życie trwało nadal, moja dusza była rozdarta między dwoma światami, z każdym dniem coraz bardziej oddalała się od tamtego... pełnego niesprawiedliwości i terroru. Coraz bardziej zaczełam należeć do tego świata i w którymś miejscu zeszłam z tamtego i więcej tam nie przebywałam. To wszystko przez tą rodzinną atmosferę jaka tutaj była, w prawdziwym świecie opuszczałam swoje obowiązki i przebywałam tutaj... dla was... czułam się wspaniale.... pokochałam was...
Mijał dzień za dniem, klan rósł, wszyscy chodziliśmy na wyprawy, każdy dzień był jak przygoda.... do czasu kiedy coś zaczeło się psuć. Atmosfera zaczeła być inna... chora... kiedy wszyscy mieli wysokie poziomy to każdy zaczął chodzić własnymi ścieżkami, skończyły się wspólne polowania, bo każdy był już tak duży, że nie potrzebował nikogo kto mógłby pomóc. Dni pełne przygód zaczeły zmieniać się w dni siedzenia samotnie i czekania, aż ktoś będzie miał pomysł aby iść gdzieś wspólnie zapolować. Jeszcze sama próbowałam gdzieś walczyć i chciałam coś zdobyć i pokazać, że też coś potrafię zrobić sama... jedyne na co było mnie stać po tak długim czasie to na skromny prezent dla jednej osoby z klanu. Mimo tego, że z każdym dniem jak rosło mi doświadczenie to jednak byłam osłabiana, ale dalej walczyłam. Częste wspólne polowania były coraz rzadsze i tak kończyło się na jednym polowaniu w tygodniu i do tego na chwilkę tylko. Nawet pytałam się innych osób, czy potrzebują pomocy, bo przecież jestem po to, aby ją nieść i lubię to, jednak one mówiły, że nie potrzebują bo dobrze im idzie samym. Tak było przez kilka dni i miałam wątpliwości, czy Oblivionowi potrzebna jest jeszcze kapłanka. Postanowiłam zmienić się i trochę klimatu stworzyć, miałam nadzieję, że to poprawi atmosferę chociaż odrobinę, tak było tylko pierwszego dnia... potem nie interesowało to nikogo oprócz jednej osoby, która przeczytała pierwszą część mojego opowiadania... dziękuję Ci Lik... Byłam sama i zaczełam się coraz dziwniej czuć, Dellian chciał być ze mną ale to było tylko na krótki czas a potem zaczął znikać... w realnym świecie miałam kłopoty, myślałam że klan jako przyjaciele poprawią mi samopoczucie... myliłam się, było jeszcze bardziej dziwnie. Kowalka, która zaprosiła mnie do klanu... moja przyjaciółka... tez jej nie było i też miała kłopoty, martwiłam się o nią... W tych dniach samotności jedna osoba z klanu zainteresowała się mną, Naxrud zawsze był miły, czasami za dużo swojego języka, ale było dobrze, w jego obecności zapominałam o złej atmosferze. We dwoje zawsze mieliśmy jakieś cele a największym było zdobycie dla Raaha Desparions Staff, chcieliśmy razem dać mu ją, jednak to skończyło się tak, że Wódz nie dostał laski, ale i tak później razem znaleźliśmy dwie. Likeruss był wspaniałym i wyjątkowym orkiem szamanem, moim dopełnieniem, a ja byłam jego dopełnieniem. Były też dni w których nie widziałam swoich przyjaciół, więc postanowiłam popatrzeć jak trenują młodsi i tak poznałam Makuasa i Horrada, czasami mieliśmy pecha jak była zła pogoda ale było zabawnie. Pewnego razu Horrad i Makuas byli już duzi i mogli dołączyć do reszty osób polujących na bardzo niebezpieczne potwory. Poznałam też istoty z waśnionych sojuszów Imperium i Armii Aden. Obydwie strony były przyjazne i zabawne, miały swoje dobre strony, ale kiedy spotkały się to zamieniali się w rządne krwi bestie... Jak nie mogłam w klanie nikomu pomóc to chciałam im pomagać ale Ash zabroniła mi tego, żeby nie wciągnąć klanu do wojny. Te słowa sprawiły, że jeszcze bardziej zaczełam się czuć samotnie. Później zachowanie niektórych osób sprawiło, że zaczełam być zła.
To wszystko to są miłe wspomnienia i chcę, żebyście wiedzieli... jeżeli ja dla was nic nie znaczę to Wy byliście dla mnie wszystkim. Dzięki wam poznałam prawdziwy smutek, zazdrość ale też byliście dla mnie jak rodzina... czasami dzięki słowom mogłam poczuć te ciepło, które było dla mnie prawdziwą energią. Raah, dla Ciebie to jest tylko gra, ale dla mnie to jest lepszy świat, a postacie w grze są też ludźmi, którzy mają uczucia... jeżeli nie chcesz to nie zgadzaj się z tym. Od pewnego czasu wiedziałam, że nie pasuję do tego klanu, bo w prawdziwym świecie ludzie są szczęśliwi, mają osobę do której mogą uśmiechnąć się i wiedzą, że ta osoba też do nich uśmiechnie się, ja tak nie mam prawie pół roku. Chciałam rozstać się z klanem, chciałam pokłócić się z każdą osobą w klanie, tak żebym nie mogła za nikim tęsknić... udało mi się... ale jednak to był zły pomysł bo teraz jest mi głupio, czuję się beznadziejnie, jak idiotka, która nie wie co zrobiła. Bardzo ciężko mi było wypowiedzieć pierwsze okrutne słowa, które jakiś czas temu powiedziałam. Dellian, Raqdar, Ragnar, Vermona, Imdil, Forsaken, Sytro, Raah... bardzo mi przykro jest, że tak wyszło, że tak potraktowałam was, wiedzcie że w głębi serca tak nie chciałam. Xantu, te wszystkie miesiące... to Twoja wina, gdyby nie Ty to nigdy przyszłabym tutaj do klan, nie była najstarszą kapłanką i byłabym ciągle na tym innym okrutnym świecie. Dziękuję też Andarowi, który poświecał się dla mnie w nocy, kiedy chciałam zdobyć kolejny poziom. Dziękuję Ash za to że była matką, bardzo miłe były rozmowy z Tobą i polowania. Raah, te słowa miały tam nie trafić nigdy, były za ostre...

Siedzę od rana w domu, wpatrując się w to co napisałam, nie mogę wejść do gry bo mi Lineage nie działa... nawet gdybym mogła to nie miałabym odwagi pokazać się wam i nic powiedzieć. Nawet teraz brakuje mi słów....

Zakończę to już... na pewno szybko znajdziecie sobie mrocznego kapłana... albo nawet nie będziecie musieli bo Horrad razem z Likiem i Adramelem są wspaniałymi pomocnikami drużyny.

Tlu al vallabha fuma, tlu loff'ta lu' bwael ap'zen wun l' quellarin...
Aluve...

Post został pochwalony 0 razy